دادستانی که ضدانقلاب را خسته کرد و حاکمیت را ثبات بخشید/ مخالفت‌های آقای قربانی با شهید کریمی به برخی روحانیون هم کشیده شد

به گزارش سرویس یادداشت گیلانستان، به مناسبت ۱۳ فروردین سالگرد شهادت شهید ابوالحسن کریمی یادداشتی از حسن کربلایی دبیر حزب موتلفه اسلامی گیلان منتشر می شود:

شهید ابوالحسن کریمی را از سال ۱۳۵۹ میشناسم. به اعتقاد بنده چهارنفر توانستند گیلان را از چنگال گروهکها و ضد انقلاب نجات دهند، شهید انصاری که استاندار گیلان بود و یک بسیجی به تمام معنا و یک کارشناس خبره بود و فقط برای خدمت آمده بود، او نقش هماهنگ کننده داشت، سردار ربیعی که فرمانده سپاه بود و مجموعه جان برکفان سپاه، در حفظ نظام نقش داشتند،

شهید ابوالحسن کریمی که دادستان بود و در قوه قضاییه تلاش فراوان نمود و با محاکمه به موقع و احکام صادره و تایید احکام از مرکزیت قوه قضاییه توانست پایه ها و ریشه های نفاق و گروهکها را از جا برکند. نفر آخر هم حاج سید غلامرضا قانع فر بود که در هیات واگذاری زمین و سپس جهاد سازندگی، نقش موثر در خنثی سازی توطئه های دشمنان انقلاب داشت.

این چهار شخصیت همزمان مدیر بودند و جلساتی در استانداری داشتند و البته سال شصت شهید انصاری اوج گرفت و رفت ولی دیگران ماندند. معمولا نیروهای ارزشی با این چهارنفر مرتبط بودند، در روستاها و سازندگی یاور قانع فر، در خدمت به محرومین و کمک به مستمندان و تلاش های استانی در کمک به شهید انصاری، در عرصه حفاظت و حراست از نظام و انقلاب همراه با ربیعی و در مقابله با گروهکها، سرکوب گروهکی ها، دستگیری و مقابله با آنان، همواره با شهید کریمی همراه بودند، دیگران هم بودند و نقش کلیدی نداشتند، شهید کریمی فردی بی باک، اعتقادی، جسور، ولایتمدار و دلسوز بود، گرفتار دنیا و پست نشد، ارزشهای انقلاب و امام برایش مهم بود، سرزنشها و زخم زبانها اورا از پای در نیاورد.

ضدانقلاب را خسته کرد، حاکمیت را ثبات بخشید، اهل مسامحه و تساهل نبود، با جریانات معاند سازش نکرد، در خدمت به مردم، ساعت کار نداشت، مدافع دلسوزان استان بود، یاور مستضعفان و محرومان بود، سخنور و خطیب بود، اهل تصمیم گیری بود، با دوستان انقلابی حشر و نشر داشت، تا سالی که در گیلان بود، همواره او را برای جلسات حزب جمهوری اسلامی دعوت میکردم و اغلب جلسات را حاضر بود. او عادت داشت دست خالی به جلسات نمی آمد، فصل به که میشد ، چندین خریداری میکرد و با دستان خود آنها را قاچ کرده و به اعضای جلسه تعارف میکرد، شهید کریمی به شدت با جریان لیبرال و دولت موقت مخالف بود، آنان را آمریکایی میدانست، پس از آن با بنی صدر به شکل بنیادین مخالف بود، متاسفانه مخالفت با شهید کریمی از شهر خودش لاهیجان آغاز شد، وقتی او دادستان بود، آية الله قربانی قاضی بود، شهید کریمی اغلب احکام انقلابی خود را از دیگر استانها و مرکز کشور میگرفت، مدعی بود با قاضی استانی، نمیتوان این استان را از چنگال ضد انقلاب و منافقین نجات داد.

مخالفتهای اقای قربانی با شهید کریمی به امامان جمعه و برخی روحانیون کشیده شده، بتدریج ناسپاسی ها شروع شد و دادستانی که ناجی گیلان بود، مورد سرزنش قرار گرفت و موجب نگرانیهایی در مرکز شد، کریمی بسیار محبوب بود و هرجا برای سخنرانی میرفت، جمعیت انبوهی پای سخنرانی او جمع میشدند. زندگی او از طریق یک مغازه کتابفروشی اداره میشد، لباس ها و کفشهای ساده او زبانزد خاص و عام شده بود، کم کم مورد بی مهری دستگاه قضا قرار گرفت و پس از بیکار شدن، درس و مشق طلبگی در مدرسه خان قم را پیشه خود ساخت، عالم بود، دقیق بود، به زبان عربی و انگلیسی مسلط بود، و همانان که از او زخم خورده بودند، در یک روز تعطیل و در خلوتی شهر، بدون هیچ نگرانی او را در مقابل پایگاه فرهنگی اش، یعنی کتابفروشی به شهادت رساندند، عاشورا سعیدا و مات سعیدا، او را به آرزوی دیرینه اش که شهادت بود رساند و خجلت را نصیب دوستان و خذلت از آن دشمنان و شوق دیدار معبود را به خویش ارمغان داد، آری او رفت تا ما زنده بمانیم، او جان به جان آفرین تقدیم نمود تا ما تسلیم بیگانه نشویم.
او به واقع فدایی انقلاب بود، او مجاهد بود و پر تلاش و هیچ مزدی جز شهادت زیبنده او نبود. راهش پر رهرو باد.

انتهای پیام/