دولت امید! به داد جوانان برسید، جوانان ما ناامیدند!

به گزارش گیلانستان، نریمان اکبری/ دیری نیست که از یک طرف در گیس و گیس کشی دولت ایران با آمریکا وعده های داده شده بود. قول‌های دولت تدبیر و امید در خصوص فراهم‌شدن گشایش‌های فراوان، در یاد و خاطره مردم حک شده است اما ظواهر اوضاع از عملی نشدن این وعده‌ها حکایت دارد. از طرف دیگر طرح راهبردی اقتصاد مقاومتی توسط مقام معظم رهبری نیز در شعارهای کارگزاران نظام جولان می دهد که تناسبی با دلبندی به نظام سلطه ندارد.  بنابراین در هیاهوی این کشمکش‌ها یک سوال اساسی در اذهان افکار عمومی ایجاد شده که آیا سیاست اقتصاد مقاومتی بر اساس پایبندی آمریکا بر وعده‌های‌ش پی‌ریزی می شود؟ و آیا سیاست اقتصاد مقاومتی منتظر برجام است؟ یا جوانان عزیز ایران مقتدر باید منتظر تدبیر دیگری باشند؟
آنچه تا امروز از پی‌گیری برجام مشاهده شده وعده‌های پوچ دشمن و نظام استکبار است که البته نتیجه‌ای غیر از این نیز عجیب می‌نمود.  با ادامه موش و گربه بازی غرب و آمریکا با ایران به منظور رفع تحریم ها، هزینه فرصت سنگینی برای ایران ایجاد نموده بگونه‌ای که دستگاه عریض و طویل اجرایی کشور فرصت خدمت‌رسانی و اجرای دقیق اقتصاد مقاومتی را با نقشه زیرکانه دشمن از دست داده است. آیا همچنان باید برجام برای اقتصاد ایران هزینه فرصت ایجاد نماید؟ تا کی باید تمام سیاست های متمرکز اقتصاد مقاومتی بر زمین بماند و ما منتظر خزانه داری آمریکا برای ادامه مکاری‌هایش باشیم؟. بهتر است برای یادآوری مجدد به پاسخ رهبر انقلاب خطاب به ریاست محترم جمهور در نکوداشت برجام توجه ای دوباره داشته باشیم ایشان در تاریخ ۲۹ مهر ۹۴ می‌فرمایند: “رفع تحریم‌ها هر چند از باب رفع ظلم و احقاق حقوق ملّت ایران کار لازمی است، لیکن گشایش اقتصادی و بهبود معیشت و رفع معضلات کنونی جز با جدّی گرفتن و پیگیری همه‌جانبه‌ی اقتصاد مقاومتی میسّر نخواهد شد. امید است که مراقبت شود که این مقصود با جدّیّت تمام دنبال شود و بخصوص به تقویت تولید ملّی توجّه ویژه صورت گیرد و نیز مراقبت فرمایید که وضعیّت پس از برداشته شدن تحریمها، به واردات بی‌رویّه نیانجامد، و بخصوص از وارد کردن هرگونه مواد مصرفی از آمریکا جدّاً پرهیز شود”
در پاسخ معظم له دو نکته اساسی قابل تامل جدی است، ۱- تقویت تولید داخل۲- جلوگیری از واردات بی رویه. در این راستا  براحتی قابل تشخیص است که توجه به این نکات مهم، زمینه ایجاد اشتغال جوانان را فراهم خواهد نمود. امری که بنظر می‌رسد توسط دولت امید مغفول مانده است. سیاست‌گذاران اقتصادی دولت بجای توجه به این نکات، بدنبال سیاست‌هایی نظیر توسعه مناطق آزاد که نتیجه‌ای بجز واردات بی‌رویه کالاهای غیر ضروری نداشته است، می‌باشند. لذا بنظر می‌رسد که اتخاذ سیاست‌هایی نظیر توسعه مناطق آزاد می‌تواند بزرگترین چالش پیش روی یادگاران امام یعنی جوانان عزیز باشد.
به عقيده كارشناسان علي رغم آنكه در سال‌های اخیر، آمارهای ارائه شده، رشد ۴.۲ درصدی اقتصادی در کشور را خبر مي دهند، اما اشتغال قابل توجه‌ای در آن ایجاد نشده و در واقع چنانچه رشدی هم بوده باسد، رشد بدون ایجاد اشتغال است. بر اساس آمار رسمي، حدود ۳ میلیون نفر در زمستان ۹۱ در استان‌های کشور بیکار بوده اند و نرخ بیکاری در ۲۳ استان دورقمی بود. از سویی، نرخ بیکاری در ۷ استان، بالای ۱۵ درصد و در مورد ۱۶ استان نیز بیش از ۱۲ درصد بوده است.
بر اساس گزارش مركز آمار ايران، در سال گذشته و در بخش مربوط به بیکاری جوانان ۱۵ تا ۲۴ ساله ۲۶.۱ درصد بیکاری وجود داشت که این میزان به نسبت پاییز سال قبل ۳ دهم درصد بیشتر شده است. در این بین ۲۴.۲ درصد هم بیکاری برای جوانان رده سنی ۱۵ تا ۲۹ ساله وجود داشت که نسبت به فصل پاییز ۹۱ به میزان ۱.۲ درصد افزایش را نشان می دهد. همچنين تمرکز جمعیت بیکاران، در رده سنی ۱۵ تا ۲۹ سال وجود دارد که ۱ میلیون و ۸۷۷ هزار و ۸۲۸ نفر بوده اند.
نرخ بیکاری در پایان نخستین سال فعالیت دولت نهم (۱۳۸۴) برابر با ۱۱.۵ درصد بوده است.  اين آمار در سال ۹۱ به ۱۲.۲ درصد رسيده است. با نگاهی به شاخص بیکاری در خلال هشت سال اخیر، مي توان مشاهده كرد که برنامه‌های اشتغالزایی دولت موفقیت‌آمیز نبوده، چرا که از سال ۸۴ تاکنون نرخ بیکاری کشور با وجود نوسان در برخی از سال‌ها، همواره رو به رشد بوده است.

در همين حال بنا به گزارش سازمان بازرسي، در تسهيلات پرداختي در زمينه اشتغال ۶۰ درصد انحراف وجود داشته و در محل ديگري هزينه شده است. سازمان بازرسي با اعلام اينكه به‌طور میانگین حدود ۱۶درصد طرح‌ها، صوری بوده عنوان كرده است كه پرداخت این تسهیلات در برخی موارد با اهداف تعیین شده در قانون برنامه چهارم توسعه مغایرت داشته و نتوانسته به رشد و توسعه صنایع و به‌تبع آن رشد صادرات و اشتغال کمک کند. وانگهی موجبات افزایش نقدینگی در اقتصاد و فعالیت‌های سفته‌بازی را نیز فراهم کرده است.
مسئولان نیز مرتب عنوان می کنند کشور با مسئله جدی بیکاری مواجه است و رسیدگی به این معضل، بزرگترین چالش داخلی آنها خواهد بود. در عین حال، به دلیل اینکه اشتغال نمی‌تواند در اتاق‌های تصمیم گیری شکل گرفته و یا اینکه رئیس جمهور و یا سایر مقامات، دستوری برای حل بحران بیکاری بدهند، از این رو، مسئله بیکاری جوانان به یک بیماری مزمن در اقتصاد کشور تبدیل شده است.
کارشناسان عقیده دارند وقتی اشتغالی شکل می گیرد، قطعاً در پشت صحنه آن اقداماتی چند باید انجام شود تا بتوان زمینه هایی برای اشتغال زایی جوانان فراهم کرد. در واقع دستیابی به فرصت‌های شغلی، حاصل یکسری اقدامات و هماهنگی ها بین دستگاه ها، سازمان‌ها، بخش‌های خصوصی، تعاونی، دولتی و خلاصه سیاست‌هایی است که می تواند انجام شود تا حاصل آن ایجاد اشتغال برای جوانان باشد.که ماحصل همه این اقدامات اجرای دقیق راهکارهای اقتصاد مقاومتی است که تاکنون توجه‌ای به آن نشده و گویا همچنان سیاست های دیگری همچون لبخند زدن بر دشمنان قسم خورده نظام، در اولویت است.

انتهای پیام/