فرهنگ حوزه ای که نباید ابزار شود/ نقدی بر سیاست زدگی شهرداری رشت

به گزارش درگیلان، این اقدام خیرخواهانه و انسان دوستانه قابل تحسین است که هنرمندان از سرمایه اجتماعی و محبوبیت خود برای مبارزه با فقر و تبعیض و حمایت از کودکان ، بهره می گیرند و هنرمندانه ، برای اصلاح آسیب های اجتماعی و آگاه سازی عمومی به میدان می آیند.

به طور روشن، بر این نکته تاکید می شود که هدف این نوشته ، نه مخالفت با توسعه فرهنگ ، مشارکت اجتماعی هنرمندان، نه برگزاری با جشن هایی از این نوع و …، بلکه مخالفت با استفاده احتمالیِ ابزاری از فرهنگ و هنر و هنرمندان برای تحقق اهداف سیاسی و انتخاباتی و ایجاد و تقویت پایگاه اجتماعی منظور نظر است.

می دانیم نقطه آغازين حركت توسعه، فرهنگ است. امروزه اثبات گردیده که عملاً بدون وجود شالوده فرهنگی مناسب و بارور، دستيابی به توسعه، ممکن نيست، زیرا زیبایی های برنامه های توسعه ، زمانی استعداد ظهور می یابند که هنرِ متعالی و متعهد در آن متبلور شود.

نقش جامعه ارزشمند فرهنگی و هنری در فرایند توسعه کشور و به ویژه استان و شهرمان ، نهادمند و برجسته نیست و فعالان فرهنگی و هنری استان و شهرمان باید در برنامه های توسعه اجتماعی ، نقش جدی تری ایفاء نمایند.

 قدرت یک شهر از تعامل هم افزایی بین مؤلفه های سیاسی ، اجتماعی، فرهنگی ، اقتصادی و … ایجاد می‌گردد و شدت و ضعف آن بستگی به نوع تعامل این مؤلفه ها دارد.

مؤلفه فرهنگی از یک حالت زیر ساختی بر سایر مؤلفه ها برخوردار است، چرا که کلیه رفتارهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و … بر دو پایه اندیشه و ارزش ها شکل می‌گیرد و به هویت زندگی انسان رنگ و جهت می‌دهد.

اما این که گفته می شود استفاده ابزاریِ مدیر ارشدِ شهریِ رشت از فرهنگ وهنر، به طور قطع و یقین، نیت خوانی باشد، خیر… بلکه نوع رفتارهای وی در بخش های مختلف اداره شهر، این سئوال را در ذهن شهروندان ایجاد می کند که آیا  شهرداری با طرح مسایل عامه پسند و نه زیربنایی، قصد دارد بر روی احساسات مردم انگشت بگذارد؟ و یا خدایی نکرده با ایجاد دو قطب موافق و مخالف، مردم، شورا و رسانه ها را درگیر این فضاسازی ها کند تا در این میان فضای تبلیغی برای برخی ایجاد شود؟!

 درباره پیاده راه فرهنگی، نمی شود مدعی شد فی نفسه اقدامی نامناسب است، اما مشکل شهروندان نه نفس عمل بلکه چگونگی اجرای آن و به هم ریختن ساختار ارتباطی شهر است. همه می دانیم قطب اقتصادی و تجاری شهر در محدوده میدان شهرداری قراردارد و دسترسی مردم و گردشگران از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب میدان شهرداری، مسدود است.

بازار رشت که از مهم ترین بازارهای استان گیلان و شمال کشور است به دلیل اجرای طرح پیاده راه فرهنگی، کاملا قفل شده و بازاریان را مستاصل و بشدت ناراضی کرده است. مگر می شود پروژه ای را با هزینه های گزاف اجرا کرد اما هیچ تمهیدی برای حل مشکلات آن نیاندیشید؟

مگر می شود تاثیرات اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی این پروژه را در نظر نگرفت؟ به راستی آیا افتتاح این پروژه با حضور مسئولان کشوری، یا برگزاری مراسمات نمایشی و استفاده از محبوبیت شخصیت های مختلف به ویژه هنری و تعریف و تمجید آنان از این پروژه و شخص شهردار، بهره برداری شخصی محسوب نمی گردد؟!

اشتباه نشود کسی با اجرای طرح های فرهنگی و توسعه شهر مخالف نیست، اما براستی آیا این شک به وجود نمی آید شهرداری از هر چیزی که احساس کند برایش مزیت اجتماعی به همراه دارد، استقبال می نماید؟! و حتی اگر منافع بخش زیادی از شهروندان ، در مخاطره قرار گیرد؟!

روزی خرید باشگاه فوتبال داماش، اولویت می یابد و عده ای از یاران! برایش کمند می سازند تا حمایتش کنند. شاید به این دلیل که هواداران داماش در آن مقطع ابزار خوبی بشمار روند؟! اما وقتی این کار امکان پذیر نمی شود، قهرمانانه از روی کمند رد می شوند و نامه مخالفت به شورا می زنند که منع قانونی دارد!

روزی دیگر، هواداران و محبوبیت اجتماعی باشگاه سپیدرود، تعرفه می گردد! و مدعی خرید این تیم می شوند! و این بار، نامه می زند و مصاحبه می کند که منع قانونی ندارد!

یادمان نمی رود پروژه “بی آر تی ” با چه وضعیتی شروع شد. درختان مسیر قطع شدند و قرار شد درختانی به جایشان و کمی آن طرف تر کاشته شود ، اما نشد. خیابان امام پر شد از میله های خاکستری اما هر نیم ساعت هم یک اتوبوس از آن رد نمی شود.

می شود در هریک از ایستگاه های اتوبوس مسابقات گل کوچک برگزار کرد و نگران ماشین هم نبود . نفس خیابان امام خمینی بند آمده است. شهر کلا به هم ریخته است و تردد ماشین ها به سختی انجام می گیرد و… به راستی! در این شرایط می توان انتظار داشت که گردشگر به رشت بیاید؟!