نماینده‌ای که برای خواهر زاده کم سوادش سنگ تمام می گذارد/ آموزش و پرورش طفل سرراهی برنامه و بودجه کشور

به گزارش سرویس یادداشت گیلانستان، دکتر رضا جمشیدی چناری دانشیار دانشگاه گیلان و رئیس اسبق شورای شهر رشت یادداشتی با عنوان “آموزش و پرورش طفل سر راهی برنامه و بودجه کشور” نوشت که متن آن در ذیل آمده است:

این روزها بی درنگ ذهنم مشغول برخی نارسائی های موجود در کشور است. از یک سو مردان و زنانی راستین و از خودگذشته که به اعتقاد بنده دارای ژن برتر بودند از جان خویش گذشتند تا صورتگر برخی ارزشهای بی بدیل باشند و از سوی دیگر از گوشه و کنار مملکت گهگاهی اخباری می شنویم که تا عمق وجودمان دردناک میشود. اینکه فرزند وزیری با مجوز آنفورماتیک پوشاک وارد نماید و دختر وزیر دیگری احتکار دارو نماید، اینکه پزشک متخصصی به نیت فرار مالیاتی از دستگاه POS استفاده ننماید و ضمنا ثروت حاصل از درد و رنج بیماران همین کشور را به صورت شمش طلا در گاو صندوق ذخیره نماید و یا صرف خرید املاک در کانادا و آمریکا نماید.

اینکه مسئول خوش پوش و خوش بیانی که خویش فرهنگی بوده است در کمال تعجب از سهم زیاد تخصیص بودجه فرهنگیان نگون بخت اظهار عجز و خستگی نماید و در عین حال در ارتباط با فرزند ایشان شائبه های رانت خواری فراوان مطرح باشد، اینکه پلیس محترمی که خود مجری قانون می باشد خط ممتد را به راحتی رد نموده و یا در جلوی چشم شهروندان از چراغ قرمز عبور نماید، اینکه بشنوید فردی هزاران میلیون دلار بابت وارادات کالاهای اساسی از بانک مرکزی گرفته اما صرف کار دیگری کرده و یا کالاها را در انبار احتکار نموده، اینکه معلم بازنشسته ای که روزی قهرمان شما بود را در حال مسافر کشی ببینید.

اینکه استاد دانشگاهی از سر حسادت یا ترس از دیده نشدن مانع از جذب یک نخبه علمی در دانشگاه شود و اینکه نخبگان نیز براحتی کشور را رها کرده و به امید زندگی فردی مرفه تمام سرمایه معنوی اندوخته را با خویش به ناکجا آباد ببرند، اینکه نماینده محترم مجلسی برای خواهر زاده کم سواد خویش سنگ تمام بگذارد و با دخالت در همه پستها و مناصب تنها معیار شایستگی افراد را حضور در ستاد انتخاباتی خویش بداند همه و همه اینها به خودمان برمیگردد و ایراداتی هستند که نزد ما شهروندان این روزها به وفور یافت می شوند و براستی در این اندیشه بودم که چگونه میتوان این مشکلات را مرتفع نمود. مقصر واقعی کیست؟ و راهکار چیست؟ تا اینکه چند روز قبل به سخنرانی از خانم دکتر Amel Karboul که اولین و جوانترین وزیر زن تاریخ تونس و وزیر گردشگری کابینه آقای Mehdi Jomaa رئیس جمهور قبلی تونس بود برخوردم. ایشان از تصمیم جسورانه Habib Bourgiba رئیس جمهور تونس در اواخر دهه ۵۰ میلادی سخن میراند.

تصمیمی که ۲۰ درصد بودجه کشور را صرف آموزش و پرورش ساخته بود. رقمی که حتی با استاندارد های امروزی در کران بالا قرار داشت. ایشان اذعان داشتند که علی رغم اعتراضات رخ داده در آن زمان مبنی بر اولویت داشتن زیرساختهای عمرانی و شهرسازی، چیزی که از همه چیز مهمتر میباشد ذهن شهروندان میباشد. ذهن هایی آموزش یافته که تحت آموزش و پرورش رایگان و با کیفیت قرار گیرند. ما امروزه با بحران یادگیری مواجه شده ایم چرا که علاوه بر حدود ۲۵۰ میلیون کودکی که دسترسی به مدرسه ندارند چیزی بالاتر از آن یعنی ۳۳۰ میلیون کودک در حالی که در مدرسه حضور دارند اما از یادگیری به دور هستند و اگر چاره ای اندیشیده نشود تا سال ۲۰۳۰ چیزی بالغ بر نیمی از کودکان و جوانان جهان با این بحران مواجه خواهند بود. لذا ما باید تمرکزمان را از مدرسه محوری به آموزش محوری تغییر دهیم. یعنی به جای اینکه تعداد دانش آموزان حاضر در کلاسها را بشمریم باید بر اینکه چه تعدادی واقعا در حال یادگیری هستند متمرکز شویم.

دکتر Karboul بر این باور است که مشابه آنچه که حتی در کشور جنگ زده ای چون ویتنام به خوبی اجرا شده است معلم ها باید تحت مراقبت و توجه بیشتری باشند و دستاوردهای دانش آموزان باید اعلان عمومی شود. حال بحث این است که اگر در زمینه مهمی چون آموزش و پرورش دنبال نتیجه نباشیم و این وزرات خانه مهم را همانند سایر وزارت خانه ها ببینیم آنوقت باید انتظار واکنش های ناخوشایند از برخی مسئولین دولتی در مواجه با نارضایتی معلمین عزیز را داشته باشیم. البته صحبت این جانب افزایش لجام گسیخته بودجه آموزش و پرورش نمی باشد بلکه آن چیزی که قبل از آن باید انجام شود تغییر نگاه دولت به آموزش و پرورش است و اینکه ریشه خیلی از مشکلات امروزی ما عدم پرداختن جدی به محتوی آموزش و پرورش ما میباشد. چیزی که بیش از هر چیزی بنده را نگران می سازد آن است که اگر آموزش و پرورش خروجی مطلوبی نداشته باشد آنوقت سیاستمداران و تصمیم سازان این امر به راحتی و با برخی اظهار نظرات ساده از کفایت و یا حتی زیاد بودن بودجه آموزش و پرورش سخن می رانند.

چیزی که اخیرا در دولت تدبیر و امید اتفاق افتاد و مایه آزردگی فرهنگیان و معلمان ارزشمند جامعه اسلامی ایران گردید. خانم دکتر Karboul معتقد است در حال حاضر در کنار هر پزشک بالغ بر ۴ نفر دستیار در بیمارستانها حضور دارند در حالی که در مدارس به ازای هر ۳ معلم یک دستیار موجود می باشد و قطعا در کشور ما نیز توجه به پزشکی که منبع درآمد بسیار خوبی میباشد بسیار بیشتر از توجه به آموزش و پرورش است. شاهد این مدعا آمار دانش آموزان شرکت کننده در کنکور سراسری سال جاری میباشد که چیزی بالغ بر ۶۵ درصد متقاضی رشته پزشکی بودند.

طبیعتا ارتقاء سیستم آموزش و پرورش و تغییر نگاهمان به معلمی و آموزش امری بسیار حیاتی می باشد که میتواند معلمان را تقویت نموده و جایگاه آنان را ارتقاء داده تا بتوانند در کنار دستیاران خبره ای که کمک حالشان می باشند به امر حیاتی آموزش و پرورش بزرگترین سرمایه های ما بپردازند و خود بتوانند همچون گذشته تبدیل به سلبریتی و الگوی دانش آموزان میشوند. معلمان در چنین سیستم ارتقاء یافته ای میتوانند به همان جایگاه مقدس خویش که شغل انبیا تلقی می شده است برگردند و همچون دهه های اول پس از انقلاب که از معلمین ما سیاستمداران موفقی ساخته شد همچنان این پارادایم ادامه یابد و این به شرطی محقق میگردد که همان سیاستمداران جایگاه واقعی معلم را فراموش نکرده باشند و آموزش و پرورش را صرفا از نگاه بودجه ای نبینند.

این در حالی است که اتفاقا بودجه اختصاص یافته به آموزش و پرورش در کشور ما در کران پایین آمار قرار دارد و به نقل از خبرگزاری ایسنا این سهم از ۱۰ درصد نیز کمتر است. استفاده از فنآوری اطلاعات و امکانات مدرن آموزشی در سیستم آموزش و پرورش چیزی است که تقریبا مغفول مانده است و میتواند منجر به کاهش هزینه ها در کنار ارتقاء کیفیت آموزش شود. ویتنام در عرض دو دهه بودجه آموزش و پرورش خویش را از ۷ درصد به ۲۰ درصد رساند و پیشنهاد جسورانه ای که خانم وزیر میکند این است که چه اشکالی دارد کشوری بابت ارتقاء سیستم آموزش و پرورش خویش وام بگیرد. وامی که اگر چه مانند راه سازی و پل سازی نمود فیزیکی کوتاه مدت ندارد اما منجر به ارتقاء ذهن ها در دراز مدت می گردد. این راهکار در آخرین نشست گروه G20 در کشور آلمان مورد بررسی قرار گرفت. ایشان جایزه نوبل تونس در سال ۲۰۱۵ که بابت بهار عربی میباشد را مدیون تصمیم جسورانه تونسی ها در نیم قرن قبلتر میداند که منجر به ارتقاء سیستم آموزش و پرورش آن کشور گردید.

پرورش اگر چه مقوله ای فراتر میباشد و اهمیت آن به خصوص در شرایط کنونی از آموزش نیز فراتر است. اگر بخواهیم پزشکان متخصصی داشته باشیم که دلسوز جامعه ای باشند که همه چیزشان را مدیون همان جامعه می باشند؛ نمایندگان مجلسی که به فکر مردم (و نه فقط خواهرزاده و بستگان درجه یک) باشند؛ نخبگانی که فقط فکر رفاه و ارتقاء خویش نباشند بلکه همچون دانشجویان چینی و کره ای میهن پرست باشند؛ مامورانی که پایبندی به قانون برایشان مهمترین اصل باشد؛ تجار و بازرگانانی که صادرات برایشان از واردات مقدس تر باشد و هیچ کالایی را احتکار نکنند؛ اساتید دانشگاهی که منفعل نباشند بلکه به شرایط و مشکلات جامعه حساس باشند؛

اعضای شورای شهری که اهل ارتشاء و تبانی در معاملات شهرداری نباشند؛ پمپچی پمپ بنزینی که بابت خدمات ارائه شده، الزام پرداخت وجه اضافی ننماید؛ و شهروند محترمی که زباله و ته سیگار را از شیشه ماشین به بیرون پرتاب ننماید؛ بایستی به اهیمت آموزش صحیح و پرورش مبتنی بر اصول ارزشمند دین اسلام به روش علمی و موثر همت بگماریم.شاید بهتر باشد دولت تدبیر و امید به جای بسته های مختلف ارزی که درکاهش فساد عملا نقش چندانی ندارند، بسته هایی چون اصلاح نظام آموزش و پرورش و اصلاح نظام اداری مبتنی بر فناوری اطلاعات را آنهم نه شتابزده بلکه پس از بررسی و موشکافی دقیق مشکلات و تطبیق راهکارها با مشکلات موجود ارائه می داد.

کلام آخر آنکه ما والدین به جای آنکه در نظام آموزش و پرورش فعلی بیشتر نگران قبولی فرزندان مان در کنکور و رشته های تخصصی و در آمدزا باشیم لازم است دغدغه فرهنگ و تربیت کودکانمان را داشته باشیم تا فرزندانی که آینده را از ما تحویل خواهند گرفت موجوداتی باشند نوع دوست، میهن پرست و سرشار از ارزشهای لایتغیر الهی. فرزندانی چون شهید زین الدین که مادرش را از سوار شدن بر مرکب خدمت منع نمود. بی شک آن چیزی که نسل بشر را از بدبختی کنونی نجات خواهد داد تربیت الهی خواهد بود و مشکلاتی که امروزه دامن ما را گرفته است ناشی از مادی گرایی صرف و خود محوری و خود برتربینی می باشد که حاصلی جز تخریب ارزشها و منابع مادی و معنوی نخواهد داشت. به امید روزی که مسئولین کشور اسلامی ایران راهی برای برون رفت از این بن بست بیابند.

انتهای پیام/