۳۰ میلیون برای یک ساعت اجرا در رشت/ شایعه یا واقعیت؟!

سروانعلی نظری/ ادعای پرداخت ۳۰ میلیون تومان به محمد اصفهانی برای اجرای یک ساعته در جشن نیمه شعبان آن هم از سوی سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری رشت کافی بود تا سیل انتقادات نسبت به عملکرد کمیسیون فرهنگی شورای شهر و در راس آن به رئیس این کمیسون روانه شود اما طرح چند سوال می تواند راهکاری برای پاسخ به این سوال اساسی باشد که مدعیان حمایت از هنرمندان بومی، واقعا دغدغه فرهنگ را در سر می پرورانند یا آن که انتشار مبلغ این قرارداد تنها حربه ای برای فشار در راستای نیل به اهداف و استفاده ابزاری از احساسات هنرمندان است؟!

۱. قضیه پرداخت ۳۰ میلیون تومان برای یک ساعت اجرا به محمد اصفهانی اساساً تا چه اندازه صحت دارد؟ آیا واقعا این خواننده برای یک ساعت اجرا در جشن نیمه شعبان در رشت چنین مبلغی را تقاضا کرده است؟ مدیر عامل سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری رشت در پاسخ به این سوال می گوید: “مبلغ یاد شده برای همه ی هزینه های برگزاری این آیین بزرگ بوده و ما این هزینه را برای انجام تبلیغات محیطی ، اجرای برنامه های جانبی ، پذیرایی ، طراحی سن ، صوت و نور و … صرف خواهیم کرد.”

۲. وقتی علیرضا قانع مبلغ مطرح شده را مربوط به کل هزینه های برگزاری آیین نیمه شعبان می داند، چرا برخی اصرار بر آن دارند که وانمود کنند این مبلغ تنها برای فرد محمد اصفهانی و تنها برای یک ساعت اجرای وی در نظر گرفته شده است؟!

۳. دلیل انتشار پیامکی این خبر به برخی از هنرمندان به خصوص خوانندگان شهر رشت از سوی یکی از اعضای شورا آیا هدفی جز تحریک آنان و تلاش برای خوب جلوه دادن خود و بد جلوه دادن سایر همکاران داشته است؟

۴. چرا برخی سعی می کنند از طریق مخفی کردن حقایق و سرپوش گذاشتن بر اینکه مبلغ عنوان شده به عنوان هزینه کل مراسم بوده نه هزینه پرداختی به خواننده، خود را حافظ بیت المال در میان مردم نشان دهند اما در سایر مواردی همچون دریافت حواله های میلیونی کت و شلوار که خود نیز از آن بی بهره نبوده اند، صدای اعتراضی از آنان به گوش نرسید؟!

۵. آیا این درست است که یکی از اعضای شورا که از قضا ادعای اخلاق مداری هم دارد، پس از عضویت در شورا علی رغم عدم حضور بر سر محل کار قبلی خود هنوز هم از آن جا حقوق ماهیانه دریافت می کند؟ آیا این موضوع با اخلاق مداری و صیانت از بیت المال در تضاد نمی باشد؟!

بی تردید هدف از طرح سوالات بالا به هیچ عنوان توجیهی بر به کارگیری خوانندگان غیربومی آن هم در استانی که از نعمت وجود خوانندگان و هنرمندان خوش آتیه بهره مند است، نمی باشد چرا که نگارنده هم معتقد است چراغی که در خانه رواست بر مسجد حرام است و مسئولان فرهنگی استان باید بیش از پیش در حمایت از قشر فعال هنرمندان اهتمام ورزند و تلاش برای حمایت از هنرمندان جوان و خوش آتیه استانمان نباید تنها در حرف بلکه باید در عمل هم باشد.

هدف از طرح این سوالات، جلوگیری از استفاده ابزاری از وضعیت به وجود آمده می باشد چرا که بی شک بین اعتراض فردی مانند محمدحسین واثق کارگرنیا که اصالت دغدغه حمایتش از هنرمندان بومی به اثبات رسیده و همواره سعی بر کاهش هزینه های غیرضروری شهرداری و رسیدگی به وضعیت اقشار آسیب پذیر داشته است با برخی دیگر که تنها تمایل به دیده شدن و حضور در برابر دوربین ها و تیتر رسانه ها دارند، تفاوت های فراوانی وجود دارد.