نسل سوخته/ دهه شصتی‌هایی که مظلوم واقع شدند!

به گزارش گیلانستان / مائده فلاحتکار: بیش از ۳۰ سال پیش کودکانی در این سرزمین به دنیا آمدند که انگار نافشان را با بدشانسی بریدند و از بدو تولدشان در جنگ سخت با صدای خمپاره خوابشان برد و امروز در جنگ نرم اقتصادی هستند.

نسلی که در آن زمان بدون داشتن تلفن همراه و فضای مجازی و ماهواره، پای تلویزیون می‌نشستند تا کارتون‌های مورد علاقه خود از جمله بینوایان، بچه‌های مدرسه آلپ، نیلز و … را ببینند.

تمام سرگرمیشان بازی با کودکان هم سن و سالشان بود و بازی‌های بومی محلی مانند هفت‌سنگ، اشتاندو، فوتبال، خاله بازی و … را انجام می‌دادند.

در آن زمان صفا و صمیمیت بین کودکان و عموم مردم موج می‌زد، اگر کسی مشکلی داشت همه در راستای رفع آن تلاش می‌کردند تا دل مومنی را شاد کنند، کار به وفور پیدا می‌شد و کمتر جوانی پیدا می‌شد که بیکار باشد.

اما آن کودکان سرنوشت خود را نمی‌دانستند و در کودکی خود غرق بودند، کودکانی که امروز همه آنها را به نسل سوخته می‌شناسند، نسلی که اگر پارتی نداشته باشند باید بنشینند و سماق بمکند.

نسلی که دوران تحصیل خود را در کلاس‌های کوچک با بیش از ۵۰ نفر جمعیت در نیمکت‌های دو نفره‌ای که چهارنفر می‌نشستند گذراندند و با این حال دیپلمشان را گرفتند، اما به دلیل جمعیت زیاد شرکت کننده در کنکور شاید سالها پشت کنکور ماندند و بعد از سال‌ها توانستند رتبه قبولی را کسب کنند و در پشت میزهای دانشگاه تحصیل خود را ادامه دهند و مدرک کارشناسی، کارشناسی ارشد ودکتری گرفتند.

بعد از دوران مشقت‌بار تحصیل، نوبت به پیدا کردن شغل مناسب می‌رسد، شغل مناسبی که هرگز برای بسیاری از دهه شصتی‌ها پیدا نشد و هنوز هم پیدا نمی‌شود.

نسلی که از مسئول گرفته تا کارگزار برایشان ارزشی قائلی نیست، نسلی که طبق آمارهای سرشماری ۱۳۹۵ با ۱۶ میلیون و ۸۰۲ هزار و ۴۶ نفر بیشترین سهم از جمعیت کشور را به خود اختصاص داده‌اند.

و این در صورتی است که بیش از نیمی از این جمعیت در حال حاضر بیکار و درصد بالایی از زنان و مردان این دهه هنوز هم به دلیل عدم اشتغال ازدواج نکرده‌اند.

بله این روزها دیگر کسی دهه شصتی‌ها را نمی‌بیند، این نسل باید سرشان را بگذارند بمیرند زیرا نه احتیاج به آب دارند نه غذا، نه اشتغال و نه….

این روزها هر جا برای پر کردن فرم می‌روی از حضوری گرفته تا غیر حضوری همه نیاز به دهه هفتادی‌ها دارند، اصلا دهه شصتی جزء آمار دیگر محسوب نمی‌شود، نمونه بارز آن همین فرم ثبت نام در آزمون راه‌آهن گیلان، که فقط متولدین ۷۰ به بعد می‌توانند در آن شرکت کنند.

آقایان مسئول آیا ما دهه شصتی‌ها نیاز به اشتغال، ازدواج، آب، نان، پوشاک و … نداریم که هیچ ما را به حساب نمی‌آورید؟، چرا باید نسل دهه شصتی یک نسل سوخته باشد که از همه چیز محروم است.

کمی خود را جای یک جوان ۳۰ تا ۳۸ ساله بگذارید، جوانی که هنوز موقعیت اشتغال برایش فراهم نشده، هیچ وامی نمی‌تواند دریافت کند و یقینا با این وضعیت ازدواج هم برایش حرام است دیگر!

آری، آقایان مسئول شما کاری با دهه شصتی‌ها کرده‌اید که اکثر آنها متفق‌القول می‌گویند نه از زندگی بی‌دغدغه دهه چهل و پنجاه بهره برده‌اند نه از زندگی راحت طلبانه دهه ۷۰ و ۸۰، دهه شصتی‌هایی که یا زیر سایه جنگ و در نبود پدر بوده‌اند یا زیر سایه افزایش جمعیت و کمبود امکانات و اکنون هم که جنگ اقتصادی و نادیده گرفتن این نسل.

نسلی که از سرزنش خانواده و اطرافیان به دلیل بیکار بودن خسته شده و سر به کوه و بیابان می‌گذارد و چه بسا جوانانی که به دلیل بیکاری به عمر خود پایان داده‌اند، حال چه کسی پاسخگوی این همه جنایات ناحق است؟ آقایان مسئولی که بدون دغدغه به زندگی خود می‌پردازید ایکاش لحظه‌ای می‌توانستد خود را جای یک جوان دهه شصتی بگذارید و راه حلی برای رفع مشکلاتشان پیدا می‌کردید.

ای کاش مسئولان کمی به فکر دهه شصتی‌ها که همیشه مظلوم واقع می‌شوند، باشند، نسلی که می‌خواهد با مشکلات بی‌پایانش دست و پنجه نرم کند و هنوز هم در تلاش است تا زندگی بهتری برای خود بسازد.
مائده فلاحتکارضیابری
انتهای پیام/