مناطق کم برخوردار یا حاشیه نشین؟

به گزارش گیلانستان، در سالهای اخیر استفاده از کلمات و واژه هایی جهت جبران کاستی ها و کم کاری های صورت گرفته به ادبیات مدیریت شهری افزوده شده که جای بررسی و تامل دارد.عباراتی که برای سرپوشانی کوتاهی و اهمال مدیران نظام اجرایی کشور در اجرای قانون و خدمات رسانی به شهروندان باب شده است.

یکی از این خطای گفتاری بکارگیری کلمه حاشیه نشینی برای شهروندان مستقر در مناطق کم برخوردار می باشد.در مفهوم عامه،حاشیه نشینی عبارتست از استقرار بخشی از جمعیت مهاجر درمرزهای حریم شهر که عدم توزیع عادلانه خدمات شهری به ساکنان این مناطق به علت اقدامات شهروند حاشیه نشین صورت گرفته است.
و در مقابل حاشیه نشینی هر منطقه و یا محله مستقر در بافت و محدوده اصلی شهر جزو لاینفک شهر و شهرنشینی محسوب میشود که برای این مناطق دستگاههای اجرایی موظف به برنامه ریزی و ارائه خدمات شهری برابری نظیر توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی یا ارائه حداقل زیرساخت های اساسی و مواردی از این دست می باشد.

در شرابط می توان نتیجه گرفت که با عدم برنامه ریزی های کلان ، اخذ تصمیم گیری های ناصحیح مدیریتی ، توزیع ناعادلانه امکانات اولیه ،نبود زیرساختهای اولیه نظیر خدمات حمل و نقل عمومی و یا حتی انشعاب آب شرب سالم شهری در مناطقی از قانونی شهر رشت مناطق کم برخوردار شکل گرفته و با گذشت زمان نیز در حال گسترش می باشد.

بنابراین در کمال ناباوری کلیه مخاطرات برخواسته از بی کفایتی مدیران و یا مسئولین و یا عدم برنامه ریزی های کلان تنها با جایگزینی کلمه مناطق حاشیه نشین بجای مناطق کم برخوردار رفع و رجوع میگردد.

اقدامی که دست آویزی ساده انگارانه در جهت عدم توزیع عادلانه خدمات برخواسته از نظام مقدس برخواسته از پایبرهنگان انقلاب برای مردمان پابرهنه انقلاب در مناطق کم برخوردار تلقی میگردد.

امید داریم با مدیریت صحیح، برنامه ریزی کلان و اقدامات عاجل شاهد رفع مشکلات همه شهروندان فهیم در مناطق کم برخوردار شهر رشت باشیم تا کلمات و ادبیات شهری حاشین نشین به درستی تفسیر و تعیین گردد.

انتهای پیام/