یدک کشیدن عنوان “عضو هیأت علمی دانشگاه گیلان” و دریغ از تدریس در ساعات موظفی!

چی شد که به حضور فیزیکی هیات علمی پرداختید؟ باید سراغ اونهایی که همه چی در اختیارشان است و هر کاری می کنند بدون اینکه به کسی یا نهادی پاسخگو باشند.

دهنتو ببند

مطلبی که در مورد کیفیت حضور اعضای هیأت علمی نوشته شده، هم جنبه درست دارد، هم نادرست.
مثل تمام مشاغل دولتی یا وابسته به دولت در ایران، سمت اعضای هیأت علمی نیز هم مورد سوءاسنفاده برخی و هم مورد بی مهری برای برخی دیگر قرار گرفته. مصوبه اجبار حضور ۴۰ ساعت در هفته در مراکز آموزشی به شکل عام، یک مصوبه نامعقول و بی توجه به شرایط و نوع کار این بخش از مشاغل است چرا که امروزه با توجه به گسترش انواع شیوه های ارتباطی ، اعضای بسیاری حتی خارج از محیط دانشگاه پاسخگوی دانشجو بوده و به شکل گریز ناپذیر بهش عمده ای از زمان خارج از دانشگاه باید به پیگیری امور مطالعاتی تعلق گیرد. در کنار این مسائل، حقوق دریافتی بهش عمده ای از اساتید هیأت علمی نهایتا کفاف ده روز از ماه را در شرایط تورمی این زمان پاسخگو باشد و به علاوه جدای از بعضی اعضا که در دهه های گذشته و بنا به شرایط مطلوبی توانسته آمد صاحب مسکن شوند و در کنار آنها برخی نیز مالک چندین واحد مسکونی و … می باشند که البته اغلب از درآمدهای خارج از دانشگاه به دست آمده است ، بسیاری از اعضای هیأت علمی استخدامی بیست سال اخیر، همچنان مستاجر بوده و یا شرایط حقوقی فعلی، به هیچ وجه نخواهند توانست صاحب خانه شوند و همه آن فشارهایی که روی اکثر اقشار جامعه است، یا شدت بیشتری روی این قشر حاکم می باشد که علت آن انتظار جامعه از جایگاه شغلی این قشر بوده که نامی دهان پرکن را به ذهن متبادر می کند. در کنار همه مشکلات موجود ، مصوبه های گوناگونی مبنی بر جلوگیری از عدم اشتغال این قشر در امور اقتصادی خارج از دانشگاه، یکی پس از دیگری اعلام می شود و این در حالی است که عواید حاصل این شغل به هیچ وجه پاسخگوی گذران زندگی سطح متوسط هم نمی باشد. یا این توصیفات که بخش کوچکی از مشکلات زندگی یک عضو هیات علمی بود، پر واضح است که برای پیشبرد زندگی بخواهند بخشی از زمانشان را صرف منابع درآمدی دیگری کنند که آن هم در اغلب موارد خلاف قانون ذکر شده و بعضاً این اقشار را متوسل به مشاغلی چون مسافرکشی، دلالی، حوزه ساخت و ساز و .. نماید. همه اینها در یک سو ، و سوی دیگر داستان این است که حتی همین حضور پاره وقت نیز برای همه عادلانه لحاظ نمی شود و اغلب کسانی منفعت روزگار را می برند که پشت گرم تر و شرایط متعادل و پربارتری دارند نه آنانکه ضرورت حقیقی زندگیشان است و فشار بار منفی حمله اقشار جامعه، همیشه بخش خوب ماجرا را هدف گرفته و به سوی شرایط سنگین تر می برد.

نکته آخر اینکه، جایگاه عضو هیات علمی ماند جایگاه معلمان باید جایگاهی متعادل و دور از دغدغه باشد چرا که تعلیم و تربیت اخلاقی و آموزشی و علمی و آینده جامعه و نیازمندیهای تخصصی اش، روی دوش این قشر است که نادیده گرفتن آن ، عواقب جبران ناپذیر و مستقیم برای کل جامعه خواهد داشت.

اعضای هیات علمی براساس استعداد و توان علمی که داشته اند این پستهای علمی را اهراز کرده اند .اهراز هیات علمی دارای شرایط و ضوابط کاملا واضح و روشن است.بنابراین اگر شخص یا کسی بدون شرایط وارد شده گناه دیگران چیست؟یا اگر شخصی رکود علمی و آموزشی دارد انصاف نیست دیگر همکاران زحمت کش نخبه را زیر سوال ببرید.
متخصصان فعلی از کجا آموزش دیدند؟

برای همین که جایی برای اونایی به حق تحصیل کردن‌ و وابسته به جایی نبودن در دانشگاه نیست چووووون آقازاده نیستن

متاسفانه با افزایش ظرفیت مقاطع دکتری از سال ۱۳۸۹، بسیاری از دانشجویان متوسط دوره ارشد نیز توانستند به مقطع دکتری راه یابند، در ادامه برخی از آنها با خواهش و منت از گروه آموزشی و اساتید راهنما و گاها تبصره هایی که برای فارغ التحصیلی ایجاد شد، با ستوانی طولانی و مساعدت دکتری گرفتند و طعم سختی پژوهش را نچشیده آن و اکنون فکر میکنند مدرکی که در اختیار دارند مانند مدرک اساتیدی هست که در زمانی که در کل کشور کمتر از تعداد انگشتان یک دست ظرفیت پذیرش دانشجو در کل کشور بود، کسی نموده اند.
رقابتی که قبلا در پذیرش دانشجوی دکتری بود به جذب هیات علمی اختصاص یافته که برای کسانی که phd آبکی گرفتند در این رقابت جایی نخواهد بود.

چرا به وضعیت دانشگاه آزاد رسیدگی نمی‌کنید.
البته با اینکه در هر نوع دانشگاه دولتی یا آزاد کمی قوانین متفاوت هست، تدریس ۱۰ تا ۱۶ واحد در هفته هست نه ۴۰ واحد، من بیش از ده ترم در دانشگاه آزاد بعنوان استاد حق‌التدریسی تدریس کردم. خودم هم در واحد دیگه دانشجوی دکترا بودم، موقع دفاع از رساله سه سال به دلیل کم سوادی اساتیدم معطل دفاع شدم. با ۵ مقاله آخر سر مجبور شدم مجوز از سازمان مرکزی بگیرم که من همه شرایط پیش دفاع و دفاع دانشکده رو دارم، حالا از رانت صحبت می‌کنید برام کمی عجیب هست. تازه یک کتاب تو دانشگاه آزاد چاپ کردم که دو نفر بدون یک خط خواندن متن اسم‌شان را بر روی کتاب آوردند.